Teotihuacan, Feathered Serpent and Tides

The most prominent Classical Mesoamerican city, Teotihuacan (100-500 AD) reveals cultural aspects in common with succeeding Mayan and Aztec civilizations. This city with around 150.000 population had a central sacred precinct with pyramids dedicated to sun, moon and the feathered serpent and secure dwelling compounds for rich people. Building walls are embellished with colorful decoration on lime plaster made of crushed sea shell. We see sea shells on relief decoration of the pyramid dedicated to the feathered serpent, which is called Quetzalcoatl in later Nahuatl language. In Aztecan representations of  Quetzalcoatl, the deity wears a conch shell necklace (in Codex Barbonicus).

Quetzalcoatl representation in Codex Barbonicus


I believe that tides had the main role in formation of representation of the feathered serpent, which had a significant place in religious beliefs of Teotihuacanos and the later Mayan and Aztec people. It is a well-known fact that just after high tide, when sea water retreats, is the best time for collecting sea shells. The tidal effect reaches its top when earth, moon and sun get in the same line. The highest tide is formed by co-effects of gravitational forces of sun and moon on earth.  

On the feathered serpent pyramid / temple in Teotihuacan a creature / deity with totally circular eyes is also represented besides the feathered serpent. It could be surmised that it represents the sun and moon aligned in the same line with earth.

Outer decoration of the Feathered Serpent Pyramid / Temple at Teotihuacan

In zoomorphic representations of Quetzalcoatl, curvature of the serpent presents perpendicular undulation. Maybe that natural event that has undulation in its trajectory led it to be represented by a serpent. It is also probable that fluctuating seasonal changes inspired that representation as well.      

Mayan representations of Feathered Serpent.Yaxchilan Lintel (left) and outer decoration of the Temple of Feathered Serpent at Xochicalco         

Teotihuacan, Tüylü Yılan ve Med-Cezir

Orta Amerika medeniyetinin klasik dönem şehirlerinin en önde geleni Teotihuacan (M.S. 100-500) kendinden sonra gelen Maya ve Aztek medeniyetlerinin devam ettirdiği kültürel unsurları barındırır. Yaklaşık 150 binlik nüfusuyla kent güneşe, aya ve tüylü yılana adanmış piramit-tapınakların bulunduğu bir merkezi kutsal alana ve varlıklı kesimin oturduğu korunaklı büyük sitelere sahiptir. Binaların duvarları deniz kabukları ezilerek yapılmış kireçli sıva üzerine renkli bezemelerle süslenmiştir. Deniz kabuklarını sonradan Nahuatl dilinde Quetzalcoatl olarak bilinen tüylü yılan piramidinin kabartma dekorasyonunda da görüyoruz. Quetzalcoatl, yani tüylü yılan Aztek döneminin antropomorfik tasvirlerinde deniz minaresi kabuklarıyla yapılmış bir kolye takmaktadır (Codex Barbonicus).

Codex Barbonicus'ta deniz kabuğu kolyesi takan Quetzalcoatl tasviri


Teotihuacan sakinlerinin ve takip eden Maya ve Aztek medeniyetlerinin inanışında bu denli yer eden, deniz kabuklarıyla ilişkilendirilen tüylü yılanın tasvirinin oluşmasında gel-git olayının önemli rol oynadığını düşünüyorum. Gel-git olayı sonrası suların çekildiği zamanın deniz kabuklularını toplamak için en iyi zaman olduğu bilinen bir olgudur. Gelgitin en güçlü yaşandığı zamanlar da dünya, güneş ve ayın aynı istikamette bulunduğu dönemlerdir. Güneşin ve ayın çekim güçlerinin birleşmesiyle gelgit en kuvvetli halini alır.

Teotihuacan’daki tüylü yılan tapınağında tüylü yılan tasvirinin yanında çift dairesel gözlü bir yaratık da tasvir edilmiştir. Bu varlığın güneş ve ayın dünya ile aynı istikamette yer alışını tasvir ettiği düşünülebilir.

Teotihuacan'daki Tüylü Yılan piramit / tapınağı. Yılan tasvirlerinin solunda tam dairesel gözlü bir yaratığın tasvirleri var.


Quetzalcoatl’ın zoomorfik tasvirlerinde yılanın kıvrımları dik olarak yükselip alçalan bir seyir arz eder. Belki de yükselip alçalma bu doğa olayını yılanla sembolize etmeye yönlendirmiştir. Yükselip alçalma arz eden mevsimsel döngülerin de bu tasvirin oluşumuna esin kaynağı olduğu düşünülebilir.

Maya döneminin tüylü yılan /Quetzalcoatl tasvirleri. Solda Yaxchilan levhası, sağda Xochicalco tüylü yılan tapınağının dış kabartmaları. 

 

Kakasbos. A Cavalry Sect?

KAKASBOS. A CAVALRY SECT?

Sacred precinct of Kakasbos in southwestern Tefenni, Burdur. Thomas Corsten and Oliver Hülden, Research in the Kibyratis 2010, AKMED 2011

We see a new cult figure carved on rock reliefs and votive stelai in 2nd and 3rd centuries AD in Northern Lycia-Southern Phrygia-Southwestern Pisida. Kakasbos, depicted as a horse rider with a club on his hand, is often seen at the rocky parts of the territories, but no temple or sanctuary is attested dedicated to him. There is no myth mentinoning that god / hero, who resembles Heracles with a club on his hand, and this makes it difficult to suggest an origin for his identity.

Here I will try to comprehend his identity in the context of contemporary new cults of Gaziantep-based Jupiter Dolichenus and Tarsus-based Mithras, which were popular among the Roman soldiers.

According to Strabon there was a remarkable sized cavalry unit in Kibyra, the city located in Southern Phrygia-Northern Lycia, where Kakasbos cult was popular. He told that Kibyra provided 30.000 infantry and 2.000 cavalry to the tetrapolis confederation it administered. Though those figures sound exaggerated, the leading role of the city in leather and iron manufacture points to its capability for supplying a remarkable military force at the time.

It is a usual phenomenon for soldiers to adopt a religious belief parallel to the orthodox belief. Ottoman janissary division adopted the Bakhthashih sect apart form the mainstream Islam. Civic rules of the daily life did not adress to the soldiers, who obey the rule of not marrying before release from the service, as necessitated by the risks and discipline of the military life. Being member of a sect that requires obediance to specific rules must have given a sense of professional privilege as well. Rhodos knights similarly adopted a Christian sect, and during the reign of Mehmet the Conqueror Pope advised establishment of a knight sect in the island Mytilene similar to that of Rhodos knights, based on Virgin Mary.

Within this context, it seems possible Kakasbos was a warrior god / hero upon whom Northern Lycian - Southern Phrygian cavalry men swore their oaths. Maybe the rock-reliefs on the rocky parts of the countryside labelled the sacred areas where newly recruited cavalry men swore their oaths for debut into the unit.

Kakasbos. Bir Süvari Tarikatı mı?

KAKASBOS. BİR SÜVARİ TARİKATI MI?

Burdur, Tefenni'nin güneybatısında Kakasbos kutsal alanı. Thomas Corsten ve Oliver Hülden, Kibyratis Araştırmaları 2010, ANMED 2011

M.S. 2. ve 3. yüzyıllarda Kuzey Likya-Güney Frigya-Güneybatı Pisidia bölgesinde, kaya kabartmalarında ve adak stellerinde işlenen yeni bir kült figürüyle karşılaşıyoruz. Eli sopalı bir atlı kahraman olarak betimlenen Kakasbos bu bölgelerin kent yerleşimleri dışındaki yüksek kayalık kesimlerinde sıkça görülmekte, ancak yerleşim yerlerinde adına inşa edilmiş bir tapınak ya da kutsal alana rastlanmamaktadır. Eli sopalı biçimiyle Herakles’i andıran kahraman / tanrıya ilişkin herhangi bir mit bulunmamakta, bu da, kökenine dair çıkarımlarda bulunmayı güçleştirmektedir.     

Burada, Kakasbos’un kimliğini, aynı dönemde Gaziantep kökenli Jupiter Dolichenus ve Tarsus kökenli Mithras gibi Roma askerleri arasında popülerlik kazanmış yeni kültler çerçevesinde kavramaya çalışacağım.

Kakasbos kültünün yaygın ilgi gördüğü Güney Frigya-Kuzey Likya bölgesindeki Kibyra’da, Strabon’un anlattıklarına göre önemli sayıda bir süvari birliği bulunmaktaydı. Strabon’a göre Kibyra, liderlik ettiği dörtlü şehir konfederasyonuna 30.000 piyade ve 2.000 süvari temin edebiliyordu. Rakamlar abartılı görünse de, Kibyra’nın deri ve demir işleyiciliği alanındaki başat konumu kentin hatırı sayılır bir askeri güce altyapı sağladığını göstermektedir.

Askerlerin ortodoks inanca paralel bir inancı benimsemesi sık görülen bir durumdur. Osmanlı yeniçeri ocağı ana akım İslamdan ayrı olarak Bektaşi tarikatını benimsemiştir. Askerlik hayatının risklerine ve disipline istinaden ocaktan ayrılana kadar evlenmeme şartını kabul eden askerlere sivil hayata dair kurallar hitap etmemekte, ayrıca özel kurallara biat gerektiren bir tarikata üyelik mesleki ayrıcalık hissi vermektedir. Rodos şövalyeleri de benzer şekilde ayrık bir tarikatı benimsemişler, Fatih döneminde Papa, Midilli adasında Rodos şövalyelerine benzer Hz. Meryem merkezli bir şövalye tarikatının kurulmasını tavsiye etmiştir.       

Bu bağlamda Kakasbos’un Kuzey Likya-Güney Frigya-Güneybatı Pisidia bölgesinde eğitim alan süvari birlikleri için, adına yemin ettikleri bir savaşçı tanrı olarak benimsenen bir tanrı / kahraman olması olasıdır. Belki de kırsal alanda yüksek kayalık kesimlerdeki kabartmalar, birliklere yeni alınan süvarilerin yemin törenlerinin gerçekleştirildiği mekanları işaret ediyordu.

On Medusa

ON MEDUSA

In the previous article I mentioned the similarity between Tiamat and Medusa. Both primordial monsters are killed by the god or hero and thereby chaos demises. From the torn-apart body of Tiamat emerges the earth, while Medusa’s blood generates Pegasus and Khrysaor. Perseus uses Medusa’s head to turn the sea monster into stone, who comes to take the chained Andromeda. Resettling the order by defeating the primordial beings is seen also in the story of imprisonment of Titans in the underworld Tartaros by a group of deities led by Zeus.  

A myth could point to various events at the same time and might include sub-stories diverging from the main story line. Imprisonment of Titans symbolizes both resettling of the order and handover of the political power. The meteor shower in August, seen close to the constellation Perseus, is imagined as Perseus throws into the lake Tritonis the tools he used for reaching and killing Medusa. Here I will try to discuss what Tiamat and Medusa actually are, within the confine of the motif of settling the order by defeating the primordial powers of darkness.  

  

Previously I mentioned that Tiamat is portrayed as sun-headed and in archaic period Medusa is displayed with leonine attributes associated with sun. Generation of earth from the torn-apart body of Tiamat must have explained the generation of rocks after volcanic eruptions. Though it is early to surmise the presence of a belief during the Neo-Babylonian era in the fact that once the earth was a fire ball like the sun, we can move forward from a notion of earth as a sun-like celestial body with fire underneath. Tartaros, where Titans are imprisoned, is imagined as the place the fire river Pyriphlegethon flows into. The river coils around the earth. Another point is the imagery of the chthonic (i.e. of the underworld) creatures like Typhon and Triton with serpentine features. That could be an allusion to the fact that snakes retreat below the ground in cold times.   

In creation of the imagery of Medusa as a monster that turns into stone whoever she stares at, I believe Tiamat was the source with her body that generates the earth. Maybe Medusa was the earth itself, in the centre of the universe, with her leonine / sunlike features. Underworld was both destructive and creative. It should be however taken under control by gods and heroes.

Medusa Hakkında

MEDUSA HAKKINDA

Bir önceki yazıda Tiamat ile Medusa arasındaki benzerliğe değinmiştim. Bu her iki kadim zamanlar canavarı tanrı veya kahraman tarafından öldürülür ve kaos sona erer. Tiamat’ın yarılan gövdesinden yeryüzü oluşur, Medusa’nın kanından Pegasus ile Khrysaor doğar. Perseus Medusa’nın kesik başını, kayaya zincirli Andromeda’yı almaya gelen deniz canavarını taşa çevirmek için kullanır. Geçmiş zaman güçlerinin alt edilerek düzenin yeniden sağlanması Zeus’un başında olduğu tanrı ve tanrıçaların Titanları yenip yeraltına, yani Tartaros’a hapsetmesi hikayesinde de görülür.

Mitolojik hikayeler aynı zamanda birden fazla olaya işaret edebildikleri gibi, içlerinde ana hikaye çizgisinden sapan ayrıntılar da bulunabiliyor. Titanların hapsedilmesi kozmik düzenin sağlanması yanında siyasal iktidarın el değiştirmesini de sembolize eder. Medusa hikayesinde de Perseus’un canavara ulaşıp onu öldürmek için kullandığı araçları Libya’daki Tritonis gölüne atması Ağustos ayında Perseus takımyıldızının yanında görülen meteor yağmurunu temsil etmektedir. Burada, geçmiş zamanın karanlık güçlerinin yenilerek düzenin tesis edilmesi motifi çerçevesinde Tiamat’ın ve Medusa’nın neye işaret ettiğini tartışmaya çalışacağım.

Daha önce Tiamat’ın güneş başlı olarak tasvir edildiğinden, Medusa’nın da arkaik dönemde güneşi sembolize eden aslana benzetilerek temsil edildiğinden söz etmiştim. Tiamat’ın yarılan gövdesinden yeryüzünün oluşması volkanik patlamalarla kayaların oluşmasını anlatıyor olmalıdır. Yeni Babil döneminde dünyanın bir zamanlar güneş gibi bir kor parçası olduğuna dair bir inanışın mevcut olabileceğini düşünmek için henüz erken olsa da, yeryüzünün, altındaki akıcı kor ile güneş gibi bir gök cismi olarak anlaşıldığından hareket edebiliriz. Titanların hapsedildiği Tartaros, içine alevden Pyriphlegethon nehrinin aktığı bir yer olarak hayal edilmiştir. Bu nehir dünyanın çevresini kat eder. Bir diğer nokta da, khthonik yani ‘yerin altına ait’ Typhon, Triton gibi karanlık yaratıkların yılansı özelliklerle temsil edilmesidir. Bu, yılanların havaların soğumasıyla birlikte yeraltına çekilmesinden ileri gelmiş olabilir.

Baktığını taşa çeviren Medusa imajının oluşmasında, gövdesinden yeryüzü oluşan Tiamat imajının kaynak olduğuna inanıyorum. Aslan / güneş nitelikleriyle Medusa evrenin merkezindeki dünyanın ta kendisiydi belki de. Yerin altı, yıkıcı olmanın yanında yaratıcıydı da. Ama tanrılar ve kahramanlar tarafından zaptedilmeliydi.

İlluyanka Atina'da

İLLUYANKA ATİNA’DA

 Mavi Sakal Alınlığı, Akropolis Müzesi, Atina

Mavi Sakal’ın, yani Akropolis’teki erken arkaik Hekatompedon tapınağının doğu alınlığının sağ tarafındaki üç gövdeli yılansı canavarın kimliği epeyce tartışıldı. Ancak onun Tifon, yani Zeus’un yendiği kadim zamanların canavarı olduğu konusunda bir fikir birliği var gibi görünüyor. Tifon hikayesi Teşup’un intikam aldığı, Hititlerin İlluyanka’sına çok benzer. Her iki tanrı da düşmanları tarafından vücutlarının hayati kısımlarından mahrum edilirler (İlluyanka Teşup’un gözlerini ve kulaklarını, Tifon Zeus’un kol ve bacak kaslarını çalar) ve onları geri almak için yardım istemek durumunda kalırlar.  

  

Teşup ve Şarumma İlluyanka’yı öldürürken, Malatya Arslantepe Geç Hitit hisarından ortostat, Ankara Anadolu Medeniyetleri Müzesi.

İlluyanka’nın bir tasviri Malatya Arslantepe’deki Geç Hitit hisarının ortostatlarında vardır. Kabartmada Teşup, oğlu Şarumma’nın yardımıyla canavarı öldürürken görülür. Üç ölü gövde canavarın yılansı vücudundan sarkmaktadır. Sahne, savaşı devam ederken betimleme geleneğinden ayrık olarak savaşın sonucunu gösterir.    

Zeus Tifon’u öldürürken, Khalkidike siyah figür vazosu, Antikensammlungen, Münih, Almanya

Tifon genellikle sakallı bir adamın kafa ve gövdesi, kanatlar ve yılan kuyruğu ile tek gövdeli bir bileşik canavar olarak resmedilmişken, Mavi Sakal farklı bir tasvirin tercih edildiğini gösterir. Her bir adam, soldan sağa sırasıyla dalga, başak ve kuş olmak üzere ellerinde birer sembol tutmaktadır. Bu semboller, suyu, toprağı ve havayı temsil ediyor olmalıdırlar.    

Mavi Sakal Alınlığı detay, Akropolis Müzesi, Atina

Bileşik yaratıkların üç mevsimli yılı temsil ettikleri düşünülür. Khimera’da, Sfenks’te ve Tifon’da vücudu oluşturan her bir kısım toprağın ısınması, yüksek sıcaklıklar, kuşların göç etmesi gibi mevsimsel değişiklikleri çağrıştırıyor olmalıdır. Bu canavarların öldürülmesi belli ki ilahi hüküm uyarınca tekrarlayan devirlerin sona erdirilmesini temsil etmekteydi. Aslanın boğayı öldürmesi figürü, bahar yaklaşırken Boğa takımyıldızı ufuktan giderek uzaklaşırken Aslan takımyıldızı en tepeye tırmandığında, Aslan’ın (Leo) Boğa’ya (Taurus) galip geldiğini temsil eder. Dahası, aslan güneş ışınlarını andıran yeleleriyle güneşle ilişkilendirilmiştir. Bir tam daireyi andıran boynuzlarıyla da boğa Ay’ı, bir bakıma geceyi ve kış zamanını çağrıştırır.   

Perseus Medusa’nın başını keserken, Selinus’taki C Tapınağının metopelerinden, Palermo Arkeoloji Müzesi

Bu arada Medusa’nın arkaik dönem tasvirlerinde uzun köpek dişleri ve sarkık dil gibi aslana özgü özellikler vardır. Medusa, Perseus takımyıldızındaki Algol yıldızı ile ilintiliyken, canavarın Tiamat’a benzerliği de açıktır. Yeni Babil dönemine ait bir pişmiş toprak levhada Marduk güneş kafalı Tiamat’ı öldürmektedir. Tiamat’ın yarılan gövdesinden dünya çıkar. Benzer şekilde Medusa’nın kanından Pegasus ve Khrysaor çıkar.  

Marduk Tiamat’ı öldürürken, Yeni Babil döneminden pişmiş toprak levha. Kaynak: Michael Roaf, Cultural Atlas of Mesopotamia and the Ancient Near East     

Mavi Sakal alınlığında da, merkezde bir aslanın boğayı öldürme sahnesi vardır. Burada boğayı öldüren aslan iki tane olsa da, bunun farklı bir sembol olduğunu düşünmeye gerek yoktur. Mavi Sakal figürü hep diğer figürlerden ayrı olarak tek başına ele alınmıştır. Burada figürü boğanın öldürülmesi figürüyle birlikte ele almaya ve Yakındoğunun hala yaşayan geleneksel hayal gücü özellikleriyle ortak yönünü ortaya koymaya çalışacağım.  

Mavi Sakal Alınlığı, Kaynak: John Boardman, Greek Sculpture: The Archaic Period: A Handbook

Arap inanışında baharın başlangıcında üç cemrenin düştüğü hayal edilmektedir. Bunlar sırasıyla havaya, suya ve toprağa düşmektedir. “Közler” anlamına gelen cemreler aynı zamanda Kabe’de hacılar tarafından taşlanan putların ortak adıdır. Gelenek, Hz. İbrahim’in Kutsal Kabe mekanına girmeden önce üç putu taşlamasından gelir. Hz. Muhammed ve Altın Dal kitabında Jaroslav Stetkevych bu geleneğin, antik Yunan’da yolculuk yapanların belirli noktalara geldiklerinde taş fırlatması geleneği ile ortak bir kökenden geldiğini önerir. Taş yığınları zamanla hermlere dönüşmüştür. Bir Korint siyah figür vazosunda Perseus, Andromeda’yı kurtarmaya çalışırken deniz canavarına taş fırlatırken resmedilmiştir.  

Perseus deniz canavarı Kotes’e taş fırlatırken, Korint siyah figür vazosu, Cerveteri’den, Altes Museum, Berlin

Tüm bu uygulamalar devinim halindeki zaman periyotlarına ilişkin ortak bir yaklaşıma işaret eder. Tanrı ya da kahraman canavarı öldürerek tekrarlayan aşamaları geçmekte, böylece ilahi düzenin devamını sağlamaktadır.  

KAYNAKÇA

Stephen R. Wilk, Medusa: Solving the Mystery of the Gorgon

Robert Graves, The Greek Myths

David Ulansey, The Origins of the Mithraic Mysteries: Cosmology and Salvation in the Ancient World

John Boardman, Greek Sculpture: The Archaic Period: A Handbook

Jaroslav Stetkevych, Muhammad and the Golden Bough: Reconstructing Arabian Myth

U. Höckmann, ‘Zeus besiegt Typhon’, Archaeologischer Anzeiger 1991

Illuyanka in Athens

ILLUYANKA IN ATHENS

Bluebeard Pediment, Acropolis Museum, Athens 

The identity of the Blue Beard, the tricorpor serpent monster on the right hand side of the east pediment of early archaic Hekatompedon temple on Acropolis, has been the subject of a long discussion. There seems however an agreement on that he is Typhon, the primordial monster defeated by Zeus. Typhon story is quite reminiscent of the Hittite Illuyanka, upon whom the god Teshup takes his revenge. Both gods are deprived of their vital parts of their bodies by their enemies, and they had to resort to ask for help for retrieving them.

Teshup and Sharumma kills Illuyanka, orthostat from the Late Hittite citadel on the mound Arslantepe, Malatya. Museum of Anatolian Civilizations, Ankara

A depiction of Illuyanka comes from the orthostats of the Late Hittite citadel on the mound Arslantepe in Malatya. On the relief Teshup is seen killing the monster with the help of his son Sharumma. Three dead bodies hang from the monster’s serpentine body. The scene displays the aftermath of the fight, diverting from the tradition of depicting such fight scenes in progress.

Zeus kills Typhon, Chalcidican black figure vase, Antikensammlungen, Munich, Germany

Although Typhon is usually portrayed as a composite single bodied monster, with the head and torso of a bearded man, wings and a snake tail, the Blue Beard reveals a distinctive choose. Each man holds a symbol on their hands; a wave, a sheaf and a bird from right to left respectively. Those symbols must represent the water, the land and the air, three basic elements on earth.  

Bluebeard Pediment, detail. Acropolis Museum, Athens. 
     

Composite creatures are thought to represent the three-season calendar. Each component of the body in Chimera, Sphinx and Typhon could have alluded to such specific seasonal changes as warming of the land, high temperatures, migration of birds etc. Killing those monsters apparently symbolizes ending of a successive time period by divine ordinance. The image of a lion killing the bull symbolized the victory of the Leo constellation over Taurus, when towards the spring time Taurus constellation gradually disappears on the horizon and Leo rises at the top. Moreover, lion is associated with the sun, thanks to its manes resembling the sun rays. Bull’s horns on the other hand attributes to the moon with its circular shape, which also alludes the night and winter time.

Perseus beheads Medusa, metope from the Temple C at Selinus, Museo Archaeologico, Palermo, Sicily.

By the way, Medusa’s archaic portrayal bears such feline features as long fangs and a tongue stuck out. While Medusa is associated with the star Algol of the constellation Perseus, the monster’s reminiscence to Tiamat is apparent. In a Neo-Babylonian terracotta plaque Marduk slays a sun-headed Tiamat, from whose body emanates the earth. Similarly Pegasus and Khrysaor emerges from the blood of Medusa. 

Marduk slays Tiamat, Neo-Babylonian terracotta plaque. Source: Michael Roaf, Cultural Atlas of Mesopotamia and the Ancient Near East
        

The Blue Beard pediment has also a scene of killing of the bull by lion in its center. Though there are rather two lionesses attacking the bull, there is no reason to attribute that fact to a distinctive symbolism. The Blue Beard figure has always been discussed apart from the other figures. Here I will try to discuss it in connection with the bull-killing scene and put forward the traditional features in common with the Near Eastern imagination that still survive.

Bluebeard Pediment. Source: John Boardman, Greek Sculpture: The Archaic Period: A Handbook

Arabic belief imagines descent of three jamarat on earth at the beginning of the spring. They fall onto weather, water and soil respectively. Meaning “burning coals”, jamarat are also the common name of three idols stoned by pilgrims in Kabah. The tradition comes from Abraham’s stoning of three idols before his entrance into the sacred precinct of Kabah. In his Muhammad and the Golden Bough Jaroslav Stetkevych suggests a common origin for that practice and throwing stones at specific points during journeys in pre-Classical Greece. Stone heaps were later converted into herms. In a black figure vase Perseus is seen throwing stones at the sea monster for rescuing Andromeda. 

Perseus throws stones at sea monster Kotes. Corinthian black figure vase, Cerveteri, Altes Museum, Berlin

All those practices point to a common approach to revolving time periods. The god or hero passes the successive phases by killing the monster, thereby maintaining the divine order.   

BIBLIOGRAPHY

Stephen R. Wilk, Medusa: Solving the Mystery of the Gorgon

Robert Graves, The Greek Myths

David Ulansey, The Origins of the Mithraic Mysteries: Cosmology and Salvation in the Ancient World

John Boardman, Greek Sculpture: The Archaic Period: A Handbook

Jaroslav Stetkevych, Muhammad and the Golden Bough: Reconstructing Arabian Myth

U. Höckmann, ‘Zeus besiegt Typhon’, Archaeologischer Anzeiger 1991